[SF]Last Friday Night #ชาผสมกาแฟ NC

       
              [SF] : Last Friday Night
              Rate : BL 18+
              Paring : #ชาผสมกาแฟ (Ae X Tom)
              Writer : DarkBlueKiss (Nammgern)

ฟิคนี้ไม่ใสเลยจริงๆนาจา ไม่ใช่หลายpแต่เป็น 
#ชาผสมกาแฟ เน้อ แนวนี้พึ่งลองแต่งครั้งแรกถ้าภาษาแปลกๆก็ขอโทษนะค้า ไม่ได้มีเจตนาจะทำให้ศิลปินเสียหายใดๆทั้งสิ้น ทำเพื่อความบันเทิงน้า


วันนี้เป็นอีกวันที่น่าเบื่อของอิศรา เด็กหนุ่มที่พึ่งสอบเข้าคณะศิลปกรรมศาสตร์มหาวิทยาลัยชื่อดังได้เหลือแค่เพียงรอเวลาที่จะเปิดเทอมเท่านั้น


 นิ้วเรียวที่ดูไปดูมาคงจะสวยกว่าผู้หญิงด้วยซ้ำกดเปลี่ยนช่องรีโมทนั่นไปเรื่อยๆ เพราะเนื่องจากวันนี้ปนัดดาหรือแม่ของเขาที่เป็นแอร์โฮสเตสมีบินแถมไปเป็นอาทิตย์เลย


"ทอม วันนี้กลับดึกนะลูก ของกินอุ่นเอาได้ใช่มั้ย"


เสียงของจิรากรหรือผู้เป็นพ่อของเขาดังขึ้นมาหลังจากที่โทรทัศน์นั้นถูกปิดไปแล้ว ใช่ ตอยนี้เขาอยู่กับพ่อแค่สองคน และพ่อเขาเองก็ทำงานเป็นนักร้องกลางคืนกว่าจะกลับก็ดึกน่าดู เขาเลยต้องนั่งอยู่ที่บ้านคนเดียว

"ได้ฮะพ่อ อย่าลืมนะเอาของกินมาฝากทอมด้วย ไม่เอาผู้หญิงนะฮะ"

คนเป็นพ่อหัวเราะน้อยๆกับความหวงแม่ของลูก จริงๆแล้ว อิศราไม่ใช่ลูกแท้ๆของเขาเลย เป็นเด็กที่เขาเจอแถวๆร้านกลางคืน แต่เพราะตั้งแต่เจอครั้งแรกเจ้าตัวเป็นเด็กน่ารักที่ไร้บ้าน พอมาอยู่ด้วยกลับเป็นเด็กน่ารักมากๆจริงๆ

"งั้นพ่อไปแล้วนะ"

เขาลาลูกชายอีกครั้งก่อนจะออกจากบ้านไป ฝั่งอิศราที่ไม่รู้จะทำอะไรดีจู่ๆก็มีเสียงโทรศัพท์ดังขึ้นมา เป็นเบอร์ของกันต์ เพื่อนสนิทเขาเองโทรมาหาเขาที่กำลังจะขึ้นไปเล่นเกมส์บนห้อง

"มีไรว่ะมึง"

'ทอม กูกับไอ้ผลิตไปหามึงที่บ้านได้ป่ะ เนี่ยอุตส่าชวนไอ้อาร์มมามันก็บอกแค่ว่าไปปฏิบัติธรรมกับแม่ กูกับเป๊กเลยจะไปบ้านมึงแทน ได้ป่ะ'

"เออๆมาก็ดีไม่มีใครอยู่บ้านเลยเนี่ย"

"เคๆ เดี๋ยวอีกแป๊บนึงเจอกัน"

สายถูกวางไปและเป็นที่รู้ๆอยู่ว่าถ้าสองคนนั้นโทรมาแปลว่าจะมาเล่นเกมส์ที่บ้านชัวๆ เขาเลยคิดไว้แล้วว่าถ้าคุณหนูผลิตมาทั้งคนอาหารเวฟในตู้ที่บ้านก็จะประหยัดลงไปได้แน่ๆเพราะคนอย่างผลิตโชคหน่ะสายเปย์ตัวจริง

ผ่านไปไม่ถึงครึ่งชั่วโมงทั้งคู่ก็มาถึง ทั้งหมดนั่งเล่นเกมส์กันในห้องนั่งเล่นรวมทั้งสั่งอาหารของกินมากันมากมายและแน่นอนคุณหนูอย่างผลิตโชคต้องเป็นคนจ่ายอยู่แล้ว

เมื่อเวลาผ่านไปจนถึงประมาณเกือบ2ทุ่ม ผู้มาเยือนใหม่คือชินวุฒิและศักดาทรก็ตามมาสมทบด้วยพร้อมกับสิ่งของในถุงพลาสติกที่ถูห่อด้วยหนังสือพิมพ์นั่นด้วย

"เห้ย มึงเอาไรมาว่ะชิน"

ผลิตโชคที่กำลังนั่งกัดพิซซ่าคำโตหันไปหาเพื่อนของเขา ชินวุฒิยิ้มอย่างมีเลศนัยและเปิดห่อนั้นออกมาก็พบว่ามีเครื่องดื่มแอลกอฮอล์มากมายอยู่ในนั้นจนอิศราต้องแอบตกใจเพราะบอกได้เลยว่าตั้งแต่เขาโตมาก็เคยเห็นพ่ออย่างจิรากรดื่มบ้าง แต่ตัวเขาเองยังไม่เคยสัมผัสมันเลย

"มึงก๊งกันงี้เลยหรอว่ะ"

กันต์พูดติดขำนิดๆเพื่อนของอิศราหน่ะไม่ได้อ่อนต่อโลกจนไม่เคยดื่มอะไรแบบนี้หรอกนะ เมื่อของเหลวสีอำพันถูกรินลงแก้วคนอื่นๆก็ดื่มกันอย่างมีความสุขยกเว้นอิศราที่นั่งดื่มแค่น้ำอัดลมเท่านั้น

"มึงไม่ลองดื่มมั่งอ่อ"

ศักดาทรหันมาถามเขาที่นั่งมองเพื่อนๆเมามายกับสิ่งของตรงหน้า เขาเองก็ไม่ใช่ว่าจะไม่อยากรู้อยากเห็นแต่แค่ไม่อยากมีปัญหาซะมากกว่า

"ไม่อ่ะ กูดื่มไม่เป็น"

"ไรว้า กินเป็นเพื่อนกูเถอะนะ"

ชินวุฒิที่เริ่มสติเลือนรางยื่นแก้วที่บรรจุของเหลวเหมือนที่เหล่าเพื่อนๆของอิศราดื่ม เขาช่างใจซักนิดก่อนจะลองจิบมันเข้าไป

'ก็ไม่ได้แย่หนิ'

เขาที่เมื่อแอลกอฮอล์นั้นครอบงำจนเริ่มหัวเราะมีความสุขไปกับเพื่อนๆของเขาแล้ว ฝ่ายชินวุฒิที่เหมือนเป็นตัวแสบก็หยิบสิ่งของประหลาดออกมาจากกระเป๋า

"มันคือไรว่ะ"

ผลิตโชคหยิบแท่งประหลาดขึ้นมาอย่างสงสัย และพลิกไปพลิกมาดูซึ่งเช่นเดียวกับอิศราที่กำลังมีความอยากรู้อยากเห็นตามประสาวัยรุ่น

"บารากุไงมึง ลองได้นะเว่ย รับรองติดใจแน่"

เมื่อความอยากรู้อยากเห็นของอิศรากำลังพาเขาให้มอมเมาไปกับสิ่งของเหล่านั้น ทั้งน้ำสีอำพันและบารากุกลิ่นหอมพวกนั้นด้วย เขาที่ตอนนี้แทบจะไม่มีสติอะไรแล้ว 


เมื่อเหล่าเพื่อนของเขาเห็นคนตัวบางกำลังไม่รู้เรื่องอะไร แต่สายตาของพวกเขากลับมองคนตัวเล็กตรงหน้าอย่างไม่วางตา เสื้อเชิ้ตสีขาวที่เมื่อชุ่มไปด้วยเหงื่อนั่นทำให้เขายิ่งน่าดึงดูด 

จริงๆทั้งหมดนั้นยังมีสติกันอยู่ถึงจะถูกสิ่งของเหล่านั้นทำให้เริ่มเลือนรางบ้างก็ตามแต่คงไม่เท่าอิศราที่เหมือนคนไม่รู้เรื่องอะไรจนต้องพิงหัวกับไหล่ของชินวุฒิ

เมื่อริมฝีปากที่ดูเหมือนเชอร์รี่นั่นช่างดึงดูดชินวุฒิมากเหลือเกินจนเขาอดที่จะเลื่อนหน้าเข้าไปใกล้ๆและประกบริมฝีปากตัวเองเข้ากับร่างเล็ก ลิ้นร้อนเกี่ยวตวัดภายในโพลงปากนั่นอย่างเร่าร้อนตามแบบของเขา และอิศราเองก็ดันตอบรับสัมผัสนั้นด้วย

อิศราที่ไม่รู้เลยว่าตัวเองกำลังทำอะไรเมื่อที่เหลือเห็นแบบนั้นจึงเริ่มขยับเข้าไปใกล้คนตัวเล็กมากขึ้น ศักดาทรที่จับเขานั่งลงบนตักกำลังซุกไซร้ข้างๆใบหูนั่นจนอิศราเผลอจิกที่ข้อมือของกันต์ที่กำลังดึงกระดุมเขาออกอยู่

ฝั่งผลิตโชคที่โลมเลียและขบลงบนลำคอขาวนั่นจนร่างบางถึงกับครางเสียงหวานออกมาโดยไม่รู้ตัว เขากำลังหลงอยู่ในความรัก โลภ โกรธ หลง มือของกันต์ที่ยังคงดึงกระดุมนั่นออกมาจนหมดและเปิดออกจนเห็นหัวไหล่มน

แอ๊ด~

เมื่อเสียงประตูนั่นเปิดเข้ามาทำให้คนที่อยู่รอบตัวอิศราต้องถอยออก ภาพที่พวกเขาเห็นคือจิรากรที่พึ่งกลับบ้านมาเห็นลูกชายตัวเองกำลังมีชาย4คนรุมล้อมอยู่ อิศราเองก็ตกใจแต่ก็ยังดึงเสื้อนั่นปิดไว้แต่กระดุมนั่นก็ยังไม่ถูกติดอยู่ดี

ฝ่ายจิรากรที่ตอนนี้กำลังโกรธเป็นฟืนเป็นไฟ เขาเองก็ไม่เข้าใจความรู้สึกนี้แต่เขาก็อธิบายไม่ถูกอยู่ดี มันเหมือนไม่ชอบ ไม่ชอบให้มีใครได้เข้าใกล้อิศรานอกจากเขา มันไม่เหมือนพ่อหวงลูกชายเลยแม้แต่น้อย แต่มันคือความหึง

"ทอม พวกกูกลับก่อนนะ"

ศักดาทรที่เห็นท่าทีไม่ค่อยดีจึงสะกิดเพื่อนๆของเขาให้ช่วยกันเก็บของกลับกัน ในห้องที่ยังมีกลิ่นและควันของสิ่งเสพติดลอยอยู่บนอากาศนั่นเงียบเชียบไร้เสียงอะไรจะมั้งสองฝ่ายเมื่อเพื่อนๆของอิศรากลับไปแล้ว

"คือพ่อ ทอม..."

ยังไม่ทันที่เขาจะได้ตอบอะไรไปข้อมือบางก็ถูกกระชากอย่างแรงให้ตามขึ้นไปบนชั้น2ในบ้านหลังใหญ่ที่จริงๆแล้วถึงจิรากรและปนัดดาจะไม่ได้ทำงานอะไรมากมายแต่เพราะฐานะโดยกำเนิดนั้นมากมายอยู่แล้ว

"พ่อ! ทอมขอโทษ ทอมไม่รู้จริงๆปล่อยทอมนะทอมเจ็บ"

ประตูห้องนอนของอิศราถูกเปิดออกอย่างรุนแรงร่างบางถูกโยนลงไปบนเตียงอยากไม่ปราณี เสียงขอร้องและขอโทษจากตัวเขาก็เป็นได้เพียงลมเมื่ออีกฝ่ายล็อคกลอนประตูไปแล้ว

ไร้ซึ่งคำพูดใด คนตัวเล็กถูกจับให้นอนราบไปกับเตียงและริมฝีปากบางที่พึ่งโดนจูบจากเพื่อนของเขาก็โดนจาบจ้วงลงอีกครั้งแต่มันช่างแต่กต่างกันนัก เพราะครั้งนี้มันเป็นจูบที่รุนแรงและแฝงไปด้วยความโกรธ ลิ้นเล็กข้างในพยายามหลบหนีแต่กลับเป็นว่าก็ถูกต้อนให้จนมุมอยู่ดี

'กึก'

ริมฝีปากที่บวมจากการจูบนั่นถูกเขี้ยวคมกัดจนเกิดแผลมีเลือดออกมาและจิการกรก็ถอนจูบนั้นออกมาอย่างอ้อยอิ่ง ฝ่ายอิศราที่น้ำตาไหลอาบแก้มอย่างเจ็บปวดและไม่เข้าใจในการกระทำของคนเป็นพ่อเลย

"พ่อทำแบบนี้ทำไมฮะ"

เสียงสะอื้นกล่าวถามอย่างไม่ประสีประสา คนที่ยังมีความโมโหและแอลกอฮอล์เป็นสิ่งครอบงำกลับเปล่งคำพูดที่ทำร้ายความเชื่อใจต้องแต่เด็กของอิศราออกมา

"ก็เพราะไม่เคยคิดว่าแกเป็นลูกไง จริงอยู่ที่แกเป็นเด็กน่ารัก แต่ใครจะคิดว่าโตมา หึ จะยิ่งน่ารักกว่าเดิม"

เสื้อตัวบางที่เดิมทีก็เปิดให้เห็นถึงผิวขาวเนียนราวน้ำนมนั่นอยู่แล้ว มือหนาผลักร่างบางนั่นลงกับเตียงอีกครั้ง สายตาที่เคยมองเด็กชายตัวเล็กด้วยความเอ็นดูเมื่อหลายปีก่อนมันไม่มีอีกแล้ว เหลือเพียงสายตาที่กำลังมองเด็กหนุ่มวัย18ปีอย่างหื่นกระหาย

"ฮึก~ พ่อ"

เสียงกระเส่าที่เกิดจากการถูกซุกไซร้ที่ลำคอขาวและสร้างรอยขบกัดและรอยจูบสีกุหลาบมากมายบนตัว กำลังเอื้อนเอ่ยขอร้องคนเป็นพ่อให้เมตตาเขาเพียงซักนิด แต่สิ่งที่ได้รับกลับมานั้นทำให้หัวใจดวงน้อยๆถึงกับแตกสลาย

"ใครเป็นพ่อแกไม่ทราบ"

น้ำเสียงยะเยือกเอ่ยขึ้นข้างๆหูอิศรา น้ำตาที่เกิดจากความเสียใจและผิดหวังพรั่งพรูออกมาก่อนจะเปลี่ยนเป็นความรู้สึกเจ็บและเสียวซ่านแทนหลังจากที่กางเกงยีนส์ของเขาได้ถูกปลดออกไปพร้อมๆกับอันเดอร์แวร์และถูกโยนไปบนพื้น

"ผะ ผมเจ็บ~ พ่อฮะ ฮึก"

เมื่อแก่นกายนั้นเข้าไปในช่องทางที่ไม่เคยได้รับความรู้สึกนี้ เขาถูกดูแลและทะนุทะนอมมาด้วยมือของคนที่กำลังย่ำยีเขาตอนนี้ แม้แต่แฟนซักคนเขาเองก็ยังไม่เคยมีเลยด้วยซ้ำ

"อ่า~"

เสียงต่ำครางในลำคอเมื่อสอดใส่ความเป็นชายเข้าไปในตัวของคนตัวเล็กจนสุด และขยับเขาออกอย่างเชื่องช้าเพราะช่องทางนั้นมันช่างตอดรัดเขาจริงๆ

"อ๊ะ! ซี๊ด~ อื้อ"

เสียงหวานครางไม่เป็นภาษาเมื่อความใหญ่โตนั้นกำลังเคลื่อนตัวภายในร่างกายของเขา ความรู้สึกแปลกๆที่จะทรมานก็ไม่ใช่ จะมีความสุขก็ไม่เชิง มันกลับเป็นอะไรแปลกใหม่ที่เขาไม่เคยรู้สึกมาก่อน

"อะ อ๊ะ อื้อ~ ฮึก"

เสียงครางนั่นถี่ขึ้นพอๆกับความเร็วที่อีกฝ่ายขยับตัว เสียงเนื้อกระทบกันอย่างหยาบโลน มือหนาขยำที่บั้นท้ายกลมกลึงจนเกิดเป็นรอยเช่นเดียวกับเรียวเล็บที่จิกเข้าที่หลังของจิรากรจนเลือดซิบ

เสียงนั้นถี่ขึ้นเรื่อยๆจนน้ำรักสีขาวขุ่นได้ถูกฉีกเข้าไปในตัวของร่างเล็ก จนไหลออกมาตรงหว่างขาผสมกับรอยเลือดที่เปื้อนอยู่บนผ้าปูเตียง ในตอนนี้ต่อให้ตอบว่าไม่รู้สึกอะไรแต่การกระทำนั้นกลับฟ้องได้อย่างชัดเจนว่าเขารู้สึกดีกับสัมผัสพวกนั้น 

การกระทำเหล่านั้นถูกกระทำซ้ำแล้วซ้ำเล่าทั้งคืน ความรู้สึกประหลาดที่อิศราไม่เคยรู้สึก แถมยังเป็นคนที่เขานับถือให้เป็นพ่อด้วยที่ให้ความรู้สึกนั้น เท่าที่จำความได้

 เขาที่เป็นเด็กเร่ร่อนไร้ที่อยู่ที่จู่ๆวันนึงได้มาพบกับจิรากรในที่อโคจร แววตาใสซื่อที่ทำให้จิรากรอดไม่ได้ที่จะรับเลี้ยงเขาไว้ เมื่อเข้าได้เข้ามาอบู่ในบ้านหลังนี้ เขาได้รับความอบอุ่นมากมาย เขาอยากได้อะไรเขาก็ได้มาง่ายๆ


แต่เมื่อวันหนึ่งที่เขาเริ่มโตขึ้น จิรากรก็มองคนๆนี้เปลี่ยนไป เขากลับมองว่าคนๆช่างน่ารักซะจริง มีเพื่อนมากมายเข้ามาหาอิศรา ในบางทีเขาเองก็ไม่เข้าใจตัวเองว่าทำไมต้องเกลียดเพื่อนของลูก แต่มันกลับเป็นความรู้สึกแย่ๆที่เข้ามาในจิตใจ 

ความบาปที่เมื่อลูกชายกอดเขาในวันที่สอบติดมหาวิทยาลัย แทนที่เขาจะรู้สึกภูมิใจแต่กลับเป็นว่ารู้สึกดีประหลาด ในทุกๆครั้งที่คนตัวเล็กนั่นทำอะไรก็ตามมันก็ยิ่งน่ามอง 


เขาเองที่เห็นว่าเหล่าผู้ชายที่กำลังรุมล้อมรอบคนที่เปรียบเหมือนทุกอย่างของเขานั้น เขาแทบอยากจะฆ่าพวกนั้นให้ตายไปซะ แต่เขาเองกลับไม่รู้สึกผิดที่ทำแบบนี้เลย หรือว่าวิญญาณซาตานอาจจะเข้าสิงแล้วก็ได้
.
.
.
.
.
.
.
.
แครอทชิ้นสุดท้ายถูกหั่นลงบนเขียง ร่างเล็กในชุดสบายๆที่วันนี้ทั้งวันออกไปหาเพื่อนข้างนอกมาและมาทำอาหารอยู่ที่บ้าน กองผักที่ถูกหั่นไว้ได้ลงไปในหม้อต้มที่ใส่เกลือเตรียมไว้

เมนูที่เขาจะทำวันนี้คือตับผัดน้ำมันหอยใส่ถั่วฝักยาวที่วางไว้ที่ข้างๆเตาเรียบร้อยแล้วและแฮมเบิร์กเนื้อหมู3ชิ้นที่จัดเตรียมไว้ถูกวางลงบนกระทะร้อนๆ เมื่อสุกได้ที่ก็ถูกวางลงบนจานพร้อมกับผักที่พึ่งต้มเมื่อกี๊เขาราดซอสที่ทำขึ้นใส่ลงบนเนื้อหมู

เขาเดินไปหยิบชูครีมในตู้เย็นออกมาวางไว้บนโต๊ะข้างๆเตาทันใดนั้นก็มีอ้อมกอดอุ่นจากข้างหลังจนเขาจ้องหันหลังไปก็เจอกับคนที่มองเขาด้วยสายตาหวาน

"น่ากินจัง ชิมหน่อยได้มั้ย"

คนที่กำลังใช้แขนสงทั้งสองข้างยีนโต๊ะไว้มองเขาแบบมีเลศนัย แต่เจ้าตัวกลับยิ้มตอบและใช้นิรวมือเรียวป้ายคนีมออกมา ในตอนที่กำลังจะยื่นมือออกไปเขาก็ชักมือกลับ

"ได้สิฮะ แต่ต้องตรงนี้"

เขาใช้นิ้วป้ายริมฝีปากบางและยื่นหน้าเข้าไปใกล้อีกฝ่าย ลิ้นของอีกคนเลียเข้าที่ครีมบนริมฝีปากนั้นและเลื่อนไปจูบกับเขาอย่างเร่าร้อน ลิ้นเล็กข้างในตอบรับสัมผัสนั้นเช่นกัน ความหอมหวานของครีมที่อบอวนอยู่ในปากของทั้งคู่นั้นกำลังสุมเปลวไฟให้แรงขึ้นเรื่อยๆ

คนตัวบางถูกดันมาที่โต๊ะกินข้าวและถูกผลักลงในราบไป ริมฝีปากที่พึ่งได้รับจูบนั้นเม้มเข้าหากันเพื่อกันไม่ให้มีเสียงครางดังลอดออกมา จมูกโด่งได้รูปซุกไซร้ไปที่คอลงมาที่แผ่นอกขาวเนียน โดยแอบทำรอยไว้ด้วย

"เอ๊ะ! ลูกทอม! แม่กลับมาแล้วลูก"

เสียงของหญิงสาวดังขึ้นมาจากหน้าประตูบ้านทำให้เขาทั้งคู่ต้องเปลี่ยนเป็นลุกมายืนข้างๆกันแทน อิศรายิ้มให้กับคนเป็นแม่เช่นเดียวกับจิรากร

"แม่! ทอมคิดถึงจังเลยฮะ"

เขาพุ่งเข้ากอดคนที่พึ่งกลับมา ใบหน้ายิ้มสดใสและแววตาใสซื่อที่เธอมักจะได้เห็นจากเขาประจำยังคงอยู่ เธอแอบมองไปที่สามีของเธอและอาหารที่เดาได้ว่าลูกชายคนเก่งต้องทำเองแน่ๆ

"แม่ก็คิดถึงทั้งพ่อทั้งลูกเลย เนี่ยได้พักวันเดียว เดี๋ยวต้องไปยาวอีกอาทิตย์นึงแหนะ"

"ว้า ผมก็คิดถึงคุณแย่เลยสิ"

จิรากรสาวเท้าเข้าไปใกล้ๆเธอก่อนจะกอดเธอเหมือนทุกครั้ง แถมยังลูบหัวลูกชายอย่างเอ็นดูอีก หลังจากที่คุยเล่นกันแล้วเธอก็เลือกที่จะเดินไปดูอาหารที่น่ากินบนโต๊ะ

"ไหนแม่ดูซิทำอะไรกินกันสองพ่อลูก"

สายตาจากจิรากรมองไปที่คนตัวเล็กข้างๆเข้าพร้อมกับแอบกระซิบเบาๆข้างหูว่า

"ที่เดิมนะ"

เมื่ออิศราได้ยินดังนั้น ใบหน้าหวานที่เคยยิ่มอย่างใสซื่อก็ยกยิ้มเจ้าเล่ห์ออกมาและพูดเบาๆว่า

"ครับ คุณพ่อ"

และสิ่งที่ทั้งคู่สร้างขึ้นก็ยังคงดำเนินต่อไปอย่างไม่จบสิ้น ความรักก็เหมือนกับไฟที่เร่าร้อน เกมส์ที่ทำให้อิศราตกอยู่ในความบาปอย่างน่าสมเพช เปลวไฟที่ถูกสุมขึ้นจนเขาเองไม่อาจจะออกมาจากเปลวไฟที่จิรากรสร้างขึ้นเลย
.
.
.

"พ่อรักลูกนะ"

เสียงครางต่ำเอื้อนเอ่ยมาข้างๆหูของอิศรา ร่างบางที่หลงอยู่ในโลกที่ถูกสร้างขึ้นของเขาทั้งคู่ครางกระเส่าเสียงหวานออกมาอีกครั้ง

"ผมก็รักพ่อนะฮะ หรือ คุณสามี ดี"

[SF] Midnight Magic #กะทิใส่ไข่มุก

              [SF] : Midnight Magic
              Rate : G
              Paring : #กะทิใส่ไข่มุก (Pam X Mon)
              Writer : DarkBlueKiss (Nammgern)

                                 

00.30

"โอ๊ย"

ทันทีที่ได้สติฉันก็มองไปรอบๆตัวที่ฉันอยู่ ถนนปล่าวเปลี่ยวที่ไร้ซึ่งผู้คน สายฝนที่หยดลงแล้วหยดลงเล่า จนฉันรู้สึกได้ถึงความหนาวเย็นจนต้องเอามือทั้งสองข้างมากอดตัวเองไว้ แต่เอ๊ะ

"ทำไมกัน"

มือที่ควรจะมีห้านิ้วเรียงกันมันกลับกลายเป็นอุ้งมือนุ่มๆแทน แขนที่ตอนนี้มีขนสีขาวนุ่มปกคลุมไปทั่ว ฉันหันไปมองเศษกระจกที่ตกอยู่ริมถนนจนได้รับรู้กับสิ่งที่ฉันไม่อยากเชื่อว่ามันจะเกิดขึ้น

'นี่มัน...แมว'

แล้วทำไมฉันถึงกลายเป็นแมวตัวสีขาวขนฟูแบบนี้กันนะ ฉันย้อนนึกถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นก่อนหน้า ฉัน หรือที่ทุกคนรู้จักฉันในชื่อ มน นักร้องหญิงคนเดียวของวง Room 39 ฉันจำได้ว่าเมื่อไม่กี่ชั่วโมงก่อน ฉันเล่นคอนเสิร์ตอยู่กับ พี่แว่นใหญ่ หรือมือกีต้าร์ของวง กับ ทอม นักร้องนำ แล้วฉันก็ เดินออกมาเข้าห้องน้ำหลังจากจบคอนเสิร์ต แล้วก็โดนอะไรซักอย่างฟาดหัว

"โอ๊ย! เจ็บเว่ย"

แล้วนี่มันอะไรกัน ฉันมองเสื้อผ้าตัวเองที่กองอยู่บนพื้น ก่อนจะเดินด้วยเท้า4เท้าเข้าไปดูใกล้ๆ เสียงแจ้งเตือนข้อความต่างๆนานาๆรวมถึงเสียงโทรศัพท์ที่ดังอย่างต่อเนื่องบนโทรศัพท์มือถือ

หน้าจอแตกเครื่องนั้น

'พี่มนหายไปไหน ทอมหาอยู่กับพี่แว่นเนี่ยไม่เจอเลย'

'พี่มนโอเคมั้ย'

'เป็นอะไรรึเปล่า ถ้าเห็นข้อความแล้วโทรกลับทอมด้วยนะ พี่แว่นกับทอมเป็นห่วง'

และอีกมากมายของข้อความจากทอมและพี่แว่น พึ่งรู้ว่าทอมกับพี่แว่นที่ปกติจะแกล้งฉันซะมากกว่าแต่ตอนนี้กลับเป็นห่วงฉันมากมายขนาดนี้ แต่ตอนนี้ฉันต้องหาทางกลับร่างเดิมก่อน

ฉันมองไปรอบๆอีกครั้งก็พบว่าข้างหน้ามีบ้านหลังใหญ่ที่ดูจะไม่น่ากลัวจนเกินไปอยู่ ฉันจึงพยายามวิ่งด้วยเท้าใหม่ที่ไม่ค่อยจะถนัดซักเท่าไหร่ไปที่จุดหมายปลายทางนั่น

เมื่อมาถึงก็พยายามใช้สกิลของแมวในการปีนรั้วขึ้นไปบนระเบียงของห้องไหนไม่รู้ซักห้อง ก็เจอกับคนที่ฉันอาจจะไว้ใจได้ 'แปม' หรือรุ่นน้องจากวงไกอาที่เราเจอกันครั้งแรกตอนงานคอนเสิร์ตของรายการ ทั้งๆที่เจอกันครั้งแรกแท้ๆแต่ก็สนิทกันเร็วมาก

"เมี๊ยว~"

ฉันพยายามตะกุยกระจกให้เกิดเสียงเพื่อให้อีกฝ่ายเปิดประตูมารับฉันเข้าไปหน่อย และเป็นอย่างที่คาดไว้สาวร่างสูงในชุดนอนเดินออกมาแล้วเห็นฉันในร่างแมวเหมียว

"อ้าว! มานี่มาเร็วตัวเล็ก มาจากไหนคะเนี่ย

ช่างเพอร์เฟคเกินไปรึเปล่านะ สวย หุ่นดี ร้องเพลงเพราะ แถมยังรักสัตว์อีก นี่แม่นางทำบุญมาด้วยอะไรเนี่ย โดยเฉพาะไอ้ส่วนสูงที่น่าอิจฉานั่นอีก

เธออุ้มฉันเข้ามาวางลงบนเตียงในห้องและเห็นเจ้าเหมียวอีกตัวกำลังหลับสบายอยู่ในที่นอนของมัน แต่จะว่าไป นอกจากเหล้าที่ร้าน มื้อเย็นก็ยังไม่มีอะไรเข้าปากเลยนี่ ถ้าจะขอของกินได้มั้ยเนี่ย

"เหมียว~ ม๊าวๆ~"

ฉันพยายามตะเกียกตะกายคนที่เอาผ้าขนหนูมาเช็ดตัวเปียกๆให้ฉัน หวังว่าเธอคงจะรู้นะว่าฉันจะสื่อว่าอะไร น้องแปมเข้าใจพี่หน่อยเถอะนะ

"หื้ม หิวหรอคะ มาๆเดี๋ยวไปหาไรให้นะคะ โอ๋ๆ"

เธอลูกหัวฉันอย่างอ่อนโยนก่อนจะหายไปจากห้องแป๊บนึง บอกตรงๆว่าตั้งแต่เข้ามาก็ยังไม่ลุกไปจากเตียงเลยจริงๆ จะทำยังไงดีว่ะเนี่ย หรือจะเป็นเหมือนโคนัน เห้ย ไม่เอานะเว่ย ฉันยังต้องทำงานนะเฟ้ย จะให้ร้องเพลงเสียงแมวรึไง

"มาแล้วค่าเจ้าเหมียว ขี้อ้อนจังนะเรา"

หลังจากนั้นเธอก็กลับมาพร้อมกับชามที่ใส่นมสดสีขาวไว้ จริงๆจะให้กินแค่นี้จะอิ่มจริงๆหรอ แต่ก็ช่างมันเถอะเนอะ อย่าหาว่าตะกละเลยเถอะ ก็ตอนนี้เป็นแมวเหมียวแล้วหนิ จะทำอะไรก็ได้

จะว่าไปมันก็อิ่มดีนะ และเมื่อเจ้าตัวเห็นฉันในร่างแมวดื่มนมในชามนั่นจนเกลี้ยงก็ส่งยิ้มหวานมาให้ และเก็บชามไปล้าง ในระหว่างนั้นฉันก็ลองสำรวจที่นี่ดูบ้างแล้วกัน เตียงนุ่มที่มีผ้าปูสีชมพูหวาน และของตกแต่งห้องที่เต็มไปด้วยโพนี่แบบที่เจ้าตัวชอบเลย แล้วนั่น

ฉันลงจากเตียงแล้วกระโดดปีนขึ้นไปมองสิ่งของต่างๆนานาบนโต๊ะทำงานอีกฝ่าย โน๊ตบุ๊คสีชมพูที่ดูน่ารักฟรุ้งฟริ้งเหมาะกับเจ้าตัวดีแฮะ แต่ทำไมหน้าจอถึงเป็นรูปฉันล่ะเนี่ย พอแอบกดเข้าไปดูไฟล์ๆนึงที่ดูแปลกๆชื่อว่า 

'Apple of my eyes'

ถ้าจำไม่ผิดตอนอยู่เมกาเหมือนเคยได้ยินสำนวนนี้เหมือนกันนะ เอ๊ะ!?! ทำไม ถึงมีแต่รูปเราล่ะ แต่ถ้าแปลไม่ผิดจริงๆ ชื่อไฟล์มันแปลว่า 'สุดที่รัก' นี่ เดี๋ยวๆทำไมฉันต้องเขินด้วยล่ะเนี่ย

ฉันปิดโน๊ตบุ๊คนั่นไปก่อนจะเหลือบไปเห็นอะไรหลายๆอย่างที่เกี่ยวกับตัวเอง มีทั้งบอร์ดที่มีแต่รูปที่ถ่ายจากหลายๆมุม ดูแล้วเป็นมุมแอบถ่ายซะมากกว่า แล้วนั่น ดาวกระดาษพับที่ข้างในโหลมีรูปฉันด้วยนี่

แล้วนั่น ใช่กล่องดนตรีรึเปล่าหน่ะ ฉันลองเปิดกล่องสีชมพูหวานนั่นดูแล้วพบกับรูปตัวเองในแบบการ์ตูนแถมมีโมเดลตัวเราด้วยนี่ ไหนลองเปิดฟังซิ

"เธอคงยังไม่รู้ ว่ามีหนึ่งคนแอบรักเธอ

แอบดูแลแต่เธอทำอะไรเพื่อเธอเหมือนไม่ตั้งใจ

ถ้าเธอได้ฟังเพลงนี้ ก็อาจจะพอได้รู้ใจ

กับความจริงข้างในที่มันทำยังไงก็ไม่กล้าพูดออกไปสักที

ว่าใครที่อยู่ตรงนี้ รู้ยัง"

นี่น้องแปมโคฟเองเลยหรอ แล้วทำไมต้องเป็นเรา ทำไมต้องเป็นเพลงนี้ แปม...

"อ้าว เจ้าเหมียว ซนจังเนี่ยหื้ม?"

อะ เอ๊ะ ทันใดนั้นคนที่ฉันอยากถามอะไรหลายๆอย่างมากมายจริงๆ ตั้งแต่เรื่องที่มีรูปฉันอยู่ในไฟล์โน๊ตบุ๊คแถมตั้งฉันเป็นแบคกราวน์อีก ไหนจะเรื่องบอร์ดกับโหลดาวกระดาษแล้วก็...กล่องเพลงนั่นอีก

"นี่ แอบมาดูพี่มนหรอ ไม่ได้นะคนนี้พี่แปมหวงนะคะ"

เธอพูดติดขำนิดๆ 'หวง' งั้นหรอ นี่แปมหวงเราหรอ ว่าแต่ทำไมล่ะ แล้วเจ้าตัวก็ถอนหายใจเฮือกใหญ่ก่อนจะยิ้มบางๆมาให้ฉันที่เป็นแมวและหยิบเก้าอี้มานั่งโดยมีฉันที่นั่งอยู่บนโต๊ะแล้ว

"นี่เจ้าเหมียวรู้มั้ย พี่แปมเนี่ย..."

เธอยิ้มแปลกๆแถมหน้าขึ้นสีอีก ก่อนจะมองฉันอีกครั้ง แล้วหยิบกล่องแปลกๆขึ้นมาอีกกล่องนึง พอเปิดออกมาก็เห็นรูปฉันอรกกับข้อความมากมาย

"นี่เจ้าเหมียว พี่แปมรู้ว่าแมวอ่านหนังสือไม่ออก นี่ มาเดี๋ยวพี่แปมจะบอกอะไรให้ แต่ห้ามบอกพี่มนนะ"

เอ้าแปม ก็นี่เองพี่มน นี่พี่เอง พี่มนไง ว่าแต่มันหมายถึงอะไรกันนะ ชื่นชอบวงเราขนาดนั้นเลยหรอ หรือชอบผลงานเรา และเธอก็เปิดแผ่นข้อความนั้นออกมาก่อนจะเริ่มอ่านมันให้ฉันฟัง

"พี่มนคะ จริงๆแล้วมีหลายอย่างมากๆที่แปมอยากบอกพี่มนแต่พี่มนรู้ยัง ว่าแปม...ชอบพี่มนมากๆเลย ชอบแบบที่ ชอบจริงๆนะ ไม่ได้ชอบที่พี่มนเป็นพี่มน Room 39 แต่ชอบพี่มนที่เป็นพี่มนเลย"

นี่แปม...คิดแบบนี้กับเราหรอ งัเนตั้งแต่วันคอนเสิร์ตที่มาสวัสดีเราวันนั้นก็ แล้วก็เป็นเราเองที่ไปของน้องแปมถ่ายรูป ไม่คิดว่าตอนที่แปมพูดแบบสนุกสนานนั่นมันจะเป็น...การกลบเกลื่อนความรู้สึก

"จะว่าพี่มนนี่ก็เหมือนแมวเนอะเจ้าเหมียว ดูอ้อนๆน่ารักดีเนอะ แต่ก็ พี่แปมก็ไม่กล้าพูดไปอยู่ดีนั่นแหละ"

เธออุ้มฉันมาวางลงบนตักและลูบหลังอย่างอ่อนโยน นี่ฉันไม่เคยรู้เลยจริงๆหรอว่าคนๆนี้ทำเพื่อฉันโดยที่ฉันไม่รู้อะไรเลย รวมถึงพวกขนมที่ส่งมาให้ฉันต่างๆนานาที่บางทีพี่แว่นหรือทอมก็ชอบมาแย่งกินตลอด พอเห็นลายมือที่ติดส่งไปให้กับลายมือที่กล่องโฟโต้บุคก็รู้ว่า คนนี้เองหรอที่ชอบส่งขนมทำเองไปให้บ่อยๆ

"นี่พี่แปมน่าจะบ้านะเนี่ย มานั่งคุยกับแมวอย่างเจ้าเหมียวเนี่ย ก็ให้ทำไงได้ล่ะเนอะ ก็มันอึดอัดนี่"

ฉันมองเจ้าตัวแล้วก็อดไม่ได้ที่จะแสดงนิสัยแบบแมวออกมาโดยการเอาตัวถูไปถูมากับแขนของอีกฝ่าย นี่หรือฉันติดการไปแมวไปแล้วเนี่ย ไม่นะ

"อื้ม ช่างเถอะ งั้นไปนอนกับพี่แปมนะ"

อะ เอ๋ ยังไม่ทันไรเธอก็อุ้มฉันไปที่เตียงอีกครั้งแถมล้มตัวลงนอนข้างๆฉันอีก จริงๆแล้ว ถ้าฉันไม่กลับไปเป็นมนุษย์อีกล่ะ ถ้าฉันต้องกลายเป็นแมวตลอดไป หรือถ้าฉันกลับไปเป็นมนุษย์ได้ ถ้าพี่กลับไปเป็นมนุษย์ได้ พี่มีเรื่องจะบอกแปมนะ

.

.

.

.

.

6:30

ร่างเปลือยเปล่าของหญิงสาววัยขึ้นเลข3แต่ใบหน้าไม่ได้ไปตามอายุเลยกำลังหลับอยู่ข้างๆรุ่นน้องหน้าคมสวยหวานอยู่ คนตัวเล็กปรับสายตาให้พอดีกับแสงและต้องตกใจเมื่อเห็นตัวเองในสภาพนี้

'เห้ย นี่มันเกิดอะไรขึ้นว่ะเนี่ย ว่าแต่ ฉันไม่เป็นแมวแล้วนี่ เย่!! ไชโย แต่เดี๋ยว เสื้อผ้า โอ๊ยให้ตายสิ โทรศัพท์ กระเป๋าตัง ขอให้ยังอยู่ที่เดิมนะ'

แต่แล้วสายตานั้นก็ไปสะดุดเข้ากับอีกคนที่กำลังหลับสบายอยู่ข้าง เมื่อนึกถึงเรื่องที่อีกฝ่ายเป็นคนสารภาพมาแล้วก็อดที่จะหน้าขึ้นสีแถมหัวใจเต้นตุบตับไม่ได้

เธอค่อยๆแอบเปิดตู้เสื้อผ้าเพื่อหาอะไรใส่ไปพลางๆก่อน เผอิญเจอเสื้อสเวตเตอร์ตัวยาวของอีกคนมาได้เลยหยิบมาใส่ไปก่อน แต่ก่อนที่จะออกไป ดาวที่อีก1ดวงจะครบพันที่พับเสร็จทิ้งไว้บนโต๊ะนั่นก็ช่างสะดุดตาซะเหลือเกินเธอจึงแอบหยิบมันมาด้วย

เมื่ออกมานอกบ้านก็พยายามเก้ๆกังๆปีนออกมา ก็พบกับเสื้อผ้าตัวเองที่กองอยู่บนพื้นขึ้นมาพร้อมกับโทรศัพท์มือถือที่ยังมีข้อความจากทั้งพี่แว่นและทอมขึ้นค้างไว้มากมายรวมถึงมิสคอลด้วย

เธอเลือกที่จะหาห้องน้ำจากปั๊มเพื่อเข้าไปเปลี่ยนกลับเป็นชุดเมื่อคืนและหาแท็กซี่นั่งมาที่ๆเดาได้ว่าจะมีเพื่อนร่วมวงทั้ง2คนตอยเธออยู่แน่ๆ และก็เป็นไปตามคาดเมื่อมาถึงที่บ้านก็ปาเข้าไป8โมงเช้าแต่ยังเห็นทอมกับพี่แว่นนั่งหลับกันอยู่ตรงโซฟาในมือยังถือโทรศัพท์ไว้อยู่ทั้งคู่ คงไม่ต้องเดาก็รู้ว่าหลับคาโทรศัพท์ จะว่าไปเห็นแบบนี้แล้วก็น่าดีใจเหมือนกันนะที่ทั้งคู่อุตส่าห์เป็นห่วงขนาดนี้

"พี่แว่น!!! ทอม!!!"

เสียงดังจากร่างเล็กทำเอาทั้งคู่ที่หลับหัวชนกันตื่นขึ้นมาด้วยความตกใจและรีบวิ่งแจ้นเข้าไปกอดคนที่พึ่งมาเหมือนกับเป็นห่วงกลัวว่าจะเป็นอะไรไปเพราะเจ้าตัวดันเล่นหายไปทั้งคืนแบบนี้

"มน!!! หายไปไหนมาพี่กับทอมเป็นห่วงรู้ป่าว"

"นั่นสิฮะ เมื่อคืนไปไหนโทรไปก็ไม่รับสายอ่ะ!!!"

และเป็นอย่างที่คาดเดาทั้งสองคนตะโกนหน้าตาตื่นปนงอนนิดๆที่อีกฝ่ายหายตัวไปโดยไม่บอกกล่าว แต่คนหายตัวไปก็ตอบได้แค่ว่า

"ก็เหตุสุดวิสัยนิดหน่อย แต่วันนี้เนี่ย..."

"...."

"...."

"เจ๊หิวมากกกก อยากกินขนมอ่ะ5555"

และสถานการณ์ก็กลับมามีความสุขอีกครั้ง ในช่วงเที่ยงของวันนี้มั้งหมดก็เลือกที่จะไปนั่งกินขนมเล่นกันที่ Wan DD คาเฟ่หรือคาเฟ่ของทอมที่มีขนมหวานต่างๆหลากหลายมากมาย

บรรยากาศที่เต็มไปด้วยความสุขจู่ๆสาวตัวสูงโปร่งใบหน้าคมหวานก็เดินมากับชายร่างสันทัดอีกคน พร้อมกับเดินมาที่โต๊ะที่ทุกคนกำลังนั่งกินขนมกันอยู่

"อ้าวหวัดดีฮะพี่เอ๊ะ แปม"

เสียงใสของความเด็กน้อยอิศราดังขึ้นเมื่อเห็นทั้งคู่ที่เข้ามาผู้มาเยือนก็ทักทายกลับอย่างเป็นมิตรก่อนที่จะนั่งลงโดยพี่เอ๊ะ รุ่นพี่ของพวกเขานั่งลงข้างๆทอมส่วนแปมก็นั่งลงข้างๆคนตัวเล็กแต่กลับหันหน้าหนีและไม่สบตาเอาซะดื้อๆ

"แปม...พี่มีเรื่องจะคุยด้วยอ่ะ มานี่ด้วยหน่อยดิ"

เจ้าของชื่อถึงกับมึนงงเมื่อร่างเล็กหันมาบอกเธอ ไม่ใช่แค่แปมที่ไม่เข้าใจมั้งหมดที่เหลือที่นั่งอยู่ก็ดูจะงงๆกับเหตุการ์นี้เหมือนกัน เมื่อทั้งคู่เดินออกมาตรงในสวนแล้วรุ่นพี่ตัวเล็กก็ยิ้มกว้างและวางดาวกระดาษนั่นลงบนมือของอีกฝ่าย

"อะ เอ่อ พี่มนหมายถึงอะไรหรอคะ"

คนตัวสูงเอ่ยอย่างเลิกลั่กเพราะเธอจำได้ว่าตอนตื่นมาเธอหาดาวดวงนั้นแทบเป็นแทบตาย ดาวดวงสุดท้ายที่จะครบพันดวงแต่ก็หายไปก่อนแถมยังมาอยู่กับรุ่นพี่คนนี้อีก

"ขอบคุณนะ...แล้วก็"

คนตัวเล็กกว่าเขยิบเข้สไปใกล้อีกคนจนหน้าแทบจะติดกันก่อนจะกระซิบเบาๆข้างหูของอีกคนว่า

"..."

"You are also the apple of my eyes too."

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

1เดือนก่อนเหตุการณ์นี้

"พี่ทอมคะ คือแปมมีเรื่องจะปรึกษาอ่ะค่ะ"

"อ้าวมีไรอ๋อแปม"

"คือพี่มน...ชอบอะไรหรือไม่ชอบอะไรหรอคะ"

"หื้ม? นี่หรือว่า..."

"คือพี่ทอมอย่าบอกพี่มนนะคะ"

"อ๋อ ไม่บอกหรอก"

.

.

.

23:55 วันเกิดเหตุ

"เห้ยทอม พี่แว่น มนไปเข้าห้องน้ำนะ"

ชายร่างเล็กผิวขาวตัวบางเดินตามไปอย่าเงียบๆและแค่ดีดที่ปลายนิ้ว รุ่นพี่ตรงหน้าก็สลบไปก่อนที่จะดีดปลายนิ้วอีกครั้งให้มีแสงสีชมพูม่วงออกมา และทำให้คนที่สลบอยู่ค่อยๆตัวเล็กลงเรื่อยๆ และมีขนฟูออกมาจากตัว หูทั้ง2ข้างตั้งขึ้น จมูกทรงสวยหดเล็กลงและหนวดที่ออกมาจากแก้ม เขายิ้มมุมปากอีกครั้งและเมื่อเวลาที่นาฬิกาข้อมือของเขาขึ้นตรงว่า

00.00

เธอก็กลายร่างเป็นแมวตัวเล็กจิ๋วสีชาวขนฟูน่ารักไปซะแล้ว

.

.

.

"แล้วคุณล่ะ พร้อมให้พ่อมดทอมเสกรึยังฮะ"

.

.

.

.

.

.

Talk

งื้ออ ฟิคสั้นๆคู่นี้อีกแย้วว คือคู่นี้มีความตะมุตะมิบอกไม่ถูกนี่หลงเลย ก็ขอให้ชอบกันนะค้า หัวข้อสัตว์แต่ไม่รู้จะเลือกอะไร เอาเป็นแมวเหมียวแล้วกันเนอะ55555 น่ารักมุ้งมิ้งดี หวังว่าจะชอบนะค้า บ๊ะ บรัย

[SF] Love Me Please #กะทิใส่ไข่มุก

           


              [SF] : Love me please
              Rate : G
              Paring : #กะทิใส่ไข่มุก (Pam X Mon)
              Writer : DarkBlueKiss (Nammgern)

             

            เรือบาปนี้ไม่ได้ตั้งใจจะสร้างความเสียหาย                 ให้ศิลปินทั้งคู่สร้างขึ้นเพื่อความบันเทิงจ้า

ภายในงานเลี้ยงรื่นเริงสังสรรค์ที่ริมสระว่ายน้ำในบ้านหลังใหญ่ของสาวสวยร่างสูงเจ้าของใบหน้าคมหวานในชุดเดรสสั้นสีชมพูหวานตามแบบที่เจ้าตัวชอบกำลังยืนอยู่หน้างานอย่างเป็นมิตร


"พี่อาร์มหวัดดีค่ะ ขอบคุณนะค้าที่อุตส่าห์มา"


ชายหนุ่มผู้มาเยือนยิ้มกว้างให้กับสาวน้อยตรงหน้า วันนี้เป็นงานวันเกิดของเธอ ถูกจัดขึ้นในธีมโพนี่ตามสไตล์ที่เธอชอบ และแน่นอนแขกในงานก็เป็นเหล่าเพื่อนสนิทในวงเกิร์ลกรุ๊ปของเธอเอง รวมถึงรุ่นพี่หลายๆคนจากรายการ the mask singer ที่ถูกปิดฉากลงอย่างสวยงามด้วยงานคอนเสิร์ต



และวันนั้นก็เป็นวันแรกที่เธอเจอกับรุ่นพี่ตัวเล็กน่ารักแต่กลับเป็นคนที่มีสเน่ห์อย่างน่าประหลาด หน้าหมวยที่ยิ้มทีเป็นตาสระอิกับส่วนสูงที่แตกต่างกับเธออย่างสุดๆ แปลกที่วันนั้นเจอกันครั้งแรกแท้ๆแต่กลับสนิทกันอย่างง่ายดายเหมือนอย่างกับรู้จักกันมานาน จริงๆจะเรียกว่าเธอสนใจในตัวของรุ่นพี่คนนี้ตั้งนานแล้วต่างหาก


ก่อนหน้านี้เธอแอบติดตามผลงานอีกฝ่ายอยู่อย่างเงียบๆ เธอหลงในเสียงหวานปนแหบนิดๆของอีกฝ่ายจนถึงกับ cover เพลงของเจ้าของเสียงหวานนี้ ถ้าให้ถูกต้องก็คือเธอแอบตีเนียนรุ่นพี่ตาสระอิตั้งแต่คอนเสิร์ตแล้ว ทั้งเนียนไลฟ์แต่แอบเข้าไปคุยด้วย ยิ่งตอนที่อีกฝ่ายขอถ่ายรูปก็ยิ่งรู้สึกดีใจเล็กๆอยู่ข้างใน



ไม่นานนักแขกต่างๆก็มากันจนเหลือแค่เธอคนนั้น และในขณะที่กำลังมองหาอยู่นั้น สาวที่อายุขึ้นเลข3แล้วแต่ยังหน้าเด็กแบบกระชากวัยสุดๆอยู่ อาจเพราะส่วนสูงที่ดูน่ารักนั่นด้วยล่ะมั้ง


"พี่ทอม พี่แว่น พี่มนหวัดดีค่ะ แหมมาคนสุดท้ายเลยนะคะ"

"ก็มนแต่งหน้านานอ่ะ โบกเป็นป้าเลย โบท็อกส์บนหน้ายังหนักไม่พอหรอเจ๊"


คนตัวเล็กตีที่แขนของรุ่นน้องในวงตัวเองแรงๆทีนึง แถมมองค้อนไปที่เด็กน้อยอิศราที่ตอนนี้วิ่งไปหลบหลังพี่แว่นใหญ่เรียบร้อยแล้ว


"อิท๊อม!!! อิเลว"


ทั้งหมดหัวเราะลั่นกับท่าทางเจ๊ๆของพี่มน นักร้องคอรัสและบางทีก็ร้องนำในวง ด้วยนิสัยที่ดูแมนๆแต่จริงๆก็มีมุมแบบนี้เหมือนกัน การกระทำทุกอย่างนั้นอยู่ในสายตาของคนหน้าหวานสวยอยู่ตลอดเวลา


"ไปกันเถอะค่ะพี่ๆ เดี๋ยวงานจะเริ่มแล้วนะคะ"


งานเลี้ยงที่เต็มไปด้วยความสดใสเพราะสีชมพูในงานนั้นบวกกับการร้องเพลงโชว์ของเหล่าแขกที่มาร่วมงานกันมากมาย แต่มีอย่างหนึ่งที่ทำให้แปมต้องแอบหันไปมองตลอดเวลาคือเพื่อนๆในวงของเธอที่กำลังขอกลุ่มรุ่นพี่ Room 39 ถ่ายรูปกันอยู่


นี่ถ้าไม่ติดว่านุ่นหรือสาวผมทองเป็นรุ่นน้องสายเต้นในวงของเธอ เธอก็อาจจะเดินไปดึงให้คนตัวเล็กของเธอออกมาแล้ว ทำไมแค่เซลฟี่หน้าต้องติดกันขนาดนั้นด้วยนะ

"อ่ามาๆ จอยมาเองเลยนะค้า"

"วี๊ด!!!"


แค่พี่ใหญ่แห่งวงไกอายืนขึ้นมาบนเวทีเล็กๆก็เรียกเสียงกรี๊ดจากแขกในงานได้เพิ่มขึ้นอีก ทุกคนที่เริ่มมีแอลกอฮอล์สีหวานเข้าปากก็เริ่มมีความสุขไปกับงานโดนบรรยาย


"หลังจากที่ฟังพี่เอ๊ะสุดหล่อของเราไปแล้ว มาฟังสาวๆร้องเพลงกันมั้ยคะ เอาเป็นเพลง... Love me please เพลงของพวกเราเลยค่าาา แต่จะให้ไกอาเต้น ธรรมดาไปมั้ยอ่า ขอเชิญพี่ก้อย รัชวิน และพี่มน Room 39 ขึ้นมาจอยกับพวกเราหน่อยค่าาา"


ถือเป็นการทำหน้าพิธีกรที่ดีเพราะเสียงโห่เชียร์ให้สองสาวขึ้นไปร้องเพลงและเต้นบนเวที ร่างเล็กที่ถูกดันให้ไปร้องโดยเพื่อนร่วมวงอีกสองคนจนในที่สุดก็ต้องเดินออกไปทั้งคู่


"เอ้า เจ้ๆไม่มาร้องกับหนูอ่ะ"


เพลงเพื่อนสาววงเดียวกันหันไปมองจอยและจันจิที่นั่งลงข้างๆพี่แว่นใหญ่แล้วมองกลุ่มรุ่นน้องตัวเองกับพี่ๆรับเชิญร้องเพลงตัวเอง


"ร้องกันเลย แก่แล้วไม่ไหวแล้ว5555"


จันจิสาวมั่นติดตลกที่ทุกคนในวงยกให้เป็นคนพูดมากที่สุดพูดอย่างขำๆก่อนจะหยิบแก้วที่ใส่ค็อกเทลสีชมพูสวยเข้าปาก


"เอาจริง เออเริ่มเลยเถอะ555"


นุ่นที่กำลังจะยื่นไมค์ส่งให้พี่มนแต่กลับมีมือเรียวยื่นมาให้ก่อนแล้ว คนตัวเล็กหยิบไมค์ไปจากรุ่นน้องโดยไม่คิดอะไร เสียงหัวเราะอย่างสะใจขอนายอิศราที่ขำซะจนหัวโขกกับพี่เอ๊ะ หรือผู้อาวุโสสุดในงาน แต่เจ้าตัวกลับลูบหัวคนตัวเล็กนั่นอย่างเอ็นดูแทน


"นี่คือใครเอากูมายืนข้างแปม นี่กูดูเป็นหลุมมากเลยนะ5555"


ร่างสูงก้มมองรุ่นพี่ตัวเล็กที่เล่นพูดจิกกัดตัวเองแทนการให้คนในวงมาจิกกัด ทำไมถึงน่ารักอย่างงี้นะ พอมานึกถึงวันแรกที่เจอกันอีกครั้ง ถ้าวันนั้นเธอไม่เข้าไปทักอีกฝ่ายก็คงไม่ขอถ่ายรูปจนได้ ขอโทษนะแต่อ่อยแล้วหันมามองกันมั่งก็ได้


แถมทั้งงานหลังจากทักที่หน้าประตูแล้วก็ไปนั่งคุยกับเพื่อนๆเธอซะหมด จะว่าเฟรนลี่ก็เถอะนะ ก็แค่อยากให้เฟรนลี่กับเธอคนเดียวเท่านั้นแหละ


'เป็นอะไรกันนักกันนัก ยังไม่ทันจะเข้ามารู้จัก
มองเข้ามาสักพักก็หันหนี
ไปคุยกับเขาคนนั้นคนโน้น กับฉันไม่เห็นมาสน
ไม่โดนคนบอกรักเลยสักครั้ง'


เสียงเพลงพายในงานต่างดังแข่งกับเสียหัวเราะและเสียงกรี๊ดกร๊าดเชียร์จากเหล่าคนที่มาในงาน ร่างเล็กเต้นเก้ๆกังๆกับสาวๆรุ่นน้องที่ดูโปรเอามากๆ ที่เมื่อแปมเห็นก็เอ็นดูในความโก๊ะๆเปิ่นๆนั้น


'เรื่องความรักไม่ยักมาหา มาแต่เพียงคำว่าเหงาตลอด
มีเพื่อนเยอะก็ยังไม่ Strong
ทำไมชอบคิดกันนักไม่รู้ ว่าฉันมีรักอยู่แล้ว
บอกเลยว่าที่จริงยังไม่มี'


และเสียงหวานทรงพลังของคนตัวสูงก็ถูกเปล่งออกมาถัดจากพี่ก้อย ลักษณะการเต้นที่ไม่ถึงกับเก่งนะดับเทพแต่ก็ตรงจังหวะและมีเสน่ห์ในแบบของตัวเองนั้นยิ่งดึงดูดให้พี่มนมองมาที่เธอโดยที่ไม่ต้องพยายามเลย


'ก็ฉันยังโสด ขอเถอะได้โปรด จะมีใครบ้างไหมพูดคำนี้

รัก รัก รัก ขอเธอช่วยส่งเสียงหน่อย
Love Love Love หัวใจมันยังเฝ้าคอย
Please Please Please ช่วยปรากฏตัวสักหน่อย
Come on now ให้ไม่ต้องเหงาสักที'


ถึงคราวของสาวตาสระอิที่จะโชว์พลังเสียงในแบบของตัวเองออกมาแต่กลับถูกพี่แว่นใหญ่หัวเราะก๊ากกับการเต้นที่ไม่มีสเต็ปเอาซะเลยของเจ้าตัว


............


เมื่อในงานดำเนินมาถึงช่วงเล่นเกม โดยเกมแรกเป็นการเล่นต่อเพลงกัน ใครที่คิดไม่ออกก็ต้องโดนเขียนหน้าและซัดแอลกอฮอล์สีหวานนั้นเข้าไป และกลายเป็นอิศราและผลิตโชคนั่นเองที่โดนเขียนหน้าซะเลอะเทอะแถมต้องดื่มน้ำสีหวานนั่นเข้าไปอีก


"พี่เป๊ก โอเคมั้ยครับ"


กรกันต์หนุ่มหล่อที่เห็นรุ่นพี่ตัวเองกำลังเริ่มเข้าสู่โหมดคุณหนูผลิตวิทเก๊กฮวย แถมยังเริ่มพูดจาไม่รู้เรื่องและหัวเราะอย่างน่าเอ็นดู


"เฮียโอเค๊~ อึก"


และเกมที่สองก็ดำเนินไปโดยตั้งแต่เล่นมา6รอบก็ยังไม่มีใครเอาชนะน้าเอ๊ะ จิรากรได้เลย มันเป็นเกมที่ต้องเลือกช็อกโกแล็ตชิพได้ทีล่ะไม่เกิน3ชิ้น จะ 1 2 หรือ 3 ก็ได้ ใครได้ถึง20ก่อนจะเป็นผู้ชนะ และแน่นอนตามสไตล์เกมในงานแบบนี้ผู้แพ้ต้องซักโฮกไป1แก้วแน่นอน


"ไหนๆมนเล่นบ้างดิ"


จริงๆไม่ใช่ว่าแปมจะไม่รู้ทริคในการเอาชนะหรอกนะ แต่แค่อยากเห็นคนตัวเล็กคนนั้นลองตั้งใจเอาชนะดูบ้าง เกมนี้ที่เมื่อใครได้เลข16ก็จะเป็นฝ่ายชนะเลย และแน่นอนจิรากรก็ยังคงครองตำแหน่งแชมป์อยู่ดี มันเป็นเกมคณิตศาสตร์ที่อิศรานั่งเล่นมา3รอบแล้วก็ยังแพ้ทุกรอบ แถมซัด Martini ไปแล้ว 3แก้ว


"ต่อไปๆ งานนี้พึ่งดวงล้วนๆเลย ให้พี่ทอมพี่เป๊กได้มีสิทธิ์ชนะบ้าง นั่นก็คือเกมพระราชานั่งเองค่าา"


จันจิที่ Margarita ทำให้สติหลุดไปบ้างเอ่ยขึ้นมา หัวข้อเกมส์นี้คือใครได้ไพ่คิงส์ไปจะมีสิทธิ์สั่งให้เบอร์ไหนทำอะไรก็ได้ และคนแรกที่จับได้คิงส์คือ

"พี่อาร์มจะให้เบอร์ไหนทำอะไรดีคะ555"

"ให้ เบอร์2กอดเบอร์6ก็ได้ครับ"

คนสุภาพที่ตั้งแต่เริ่มงานมายังไม่ได้ดื่มอะไรเลยบอกกับจอยที่ดูจะเอ็นจอยมากๆกับงาน และเบอร์2ที่ว่าก็คือตัวเธอเอง ส่วนเบอร์6ก็เป็นเพลงเพื่อนร่วมวง สองสาวกอดกันได้แบบสบายๆ เกมดำเนินมาเรื่อยๆจนมาถึงไฮไลท์ที่เจ้าของวันเกิดจะได้เป็นพระราชาและสั่งให้ผู้โชคดีเจอกับเซอร์ไพร์ของงาน

"งั้นแปมขอ เบอร์4 กับเซอร์ไพร์พิเศษของเราเลยดีกว่าค่าา"

เมื่อสิ้นเสียงรุ่นพี่ที่เธอเฝ้ามองตลอดงานก็ออกอาการหน้าซีดขึ้นมาทันทีและความแอบสอดรู้สอดเห็นของรุ่นน้องร่วมวงอย่างทอมเมื่อเห็นหมายเลขที่พี่มนได้ก็หัวเราะสะใจพร้อมแปะมือกับพี่แว่นอย่างอารมณ์ดี

"ว้าวๆ เป็นพี่มนนะคะกับเซอร์ไพร์พิเศษของเรา นุ่นจัดมา"

เพลงหันไปเรียกนุ่นที่ไปยกถาดเสิร์ฟมาโดยมีบาร์เทนเดอร์ที่จ้างมาเดินตามหลังมาด้วย เครื่องดื่มสีสวยแต่ฤทธิ์ร้ายแรงใส่มาในแก้วช็อต 5 แก้ว มันคือ B 52 หรือค็อกเทลจุดไฟที่แค่ดื่มไป2-3ช็อตก็เรียกได้ว่ายืนลำบากแล้ว แล้วนี่ 5 แก้วช็อต


"โหย โหดอ่ะ เกรงใจเจ๊บ้างลูก555"


ร่างเล็กหันไปเกาะหลังพี่แว่นที่ยังนั่งขำให้กับความโชคร้ายของเธอ แก้วแรกถูกจุดให้ไฟลุกขึ้นมาพร้อมกับเสียงเชียร์จากแขกต่างๆในงาน


"อร๊ายย"


แก้วแรกถูกซดไปจนหมดและพี่มนที่หน้าขึ้นสีแต่ใบหน้าขึ้นสีนั่นกลับทำให้สายตาหวานที่มองอยู่ถึงกับหยุดมองไม่ได้ 'น่ารักจัง' แก้มขาวที่ตอนนี้เหมือนลูกมะเขือเทศสุกทำให้แปมหยุดมองไม่ได้เลยจริงๆ


"พี่มนเอาให้หมดเล้ยย อีกๆๆๆ"


อิศราที่ยังคงไม่หยุดเชียร์ก็ยิ่งยุให้คนที่เริ่มเมาเครื่องดื่มนั่นให้ดื่มไปอีก ขนาดผลิตโชคที่รู้สึกว่าตัวเองตอนเมาดูไร้สติเอามากแล้ว แต่กลับสาวตรงหน้าเมื่อแก้วทั้ง5ช็อตหมดไปนี่ยิ่งกว่าตัวเองเลย เธอนอนอืดลงแถมยังไม่หยุดแซวคนนู้นคนนี้ไปเรื่อย


"เอ๊ย เฮียพาหลีดดด ลิ้นเปลี้ย~ อึก นี่ๆหนูเก่งกว่าเฮียอีก เอิ๊ก~ ไม่เหมือนเฮีย โคนอารายเมาแล้วโครตเรื้อนเลย555"


อีกฝ่ายที่โดนแซวเมื่อเห็นก็ยังขำว่ามีคนที่เมาได้สุดกว่าตัวเองจริงๆ ไม่นานนักสาวๆไกอาก็พากันลากลับบ้านไป รวมถึงผลิตโชคที่กลับไปกลับกรกันต์อย่างว่าง่ายโดยให้อีกฝ่ายไปส่งเพราะขามาก็มีเพื่อนสาวอย่างแพรวตามมาส่งให้อยู่แล้ว


"แปมงั้นพี่กลับก่อนนะ เอญ่าพีเจเรียกหาปะป๊าแย่ล่ะ"


"อ้าวพี่เอ๊ะผมไปด้วยดิ นี่ติดรถพี่แว่นมา แถมขากลับก็คนล่ะทางอีก"



แปมยืนบอกลารุ่นพี่ทั้งสอง ตอนนี้ก็เหลือแต่สาวตาสระอิที่หลับอยู่ตรงโซฟาและพี่แว่นที่กำลังเกาหัวแกร๊กๆว่าจะพาคนเมาไปส่งบ้านที่อยู่คนล่ะทางกันยังไงดี


"พี่แว่นกลับก่อนก็ได้ค่ะ เดี๋ยวแปมดูพี่มนให้ก็ได้"

"จะดีอ๋อ เกรงใจแปมแย่เลย เจ๊แกยิ่งเพี้ยนๆอยู่"

"ไม่เป็นไรหรอกค่ะพี่แว่น ดูแลไหวอยู่"

"งั้นพี่ฝากหน่อยนะ"


หลังจากที่เดินออกไปก็เหลือแต่เธอกับรุ่นพี่สาวสวยคนนี้ เธอมองคนที่ละเมอเพ้ออยู่คนเดียวอยู่บนโซฟาก่อนจะยืนมองหน้าของอีกฝ่ายอย่างละเอียด ผิวขาวแบบจีนๆดวงตาสะอิที่เป็นเอกลักษณ์ รอยยิ้มที่ดูสดใส เสื้อครอปแขนกุดของอีกฝ่ายที่ทำให้เห็นรอยสักที่เกิดจากการสักทับแผลเป็น ดูโดยรวมดูแมนๆแต่พอรู้จักจริงๆกลับเหมือนเด็กที่เอาแต่อ้อนซะมากกว่า


ผิดกับตัวเธอเองที่คนมองภายนอกมองว่าสวยหวานเรียบร้อยแต่จริงๆเป็นคนที่นิสัยง่ายๆลุยๆซะมากกว่าแต่ถึงจะลุยๆ โพนี่ก็เป็นอีกตัวละครน่ารักที่เธอชอบ นอกจากพิ้งค์กี้พายแล้วก็แอปเปิ้ลแจ็คนี่แหละที่ชอบมากๆ


พิ้งค์กี้พายม้าโพนี่สีชมพูผมฟูที่ร่าเริงและชอบสร้างเสียงหัวเราะกับแอปเปิ้ลแจ็คที่เป็นโพนี่ทำสวนตัวแทนความซื่อสัตย์ที่มีแอปเปิ้ลเป็นตัวแทน


เธอดึงร่างเล็กให้ลุกขึ้นมาและพยุงไปที่ห้องนอนสีชมพูของเธอเอง ก่อนจะวางลงเป็นเตียงนุ่ม ร่างสูงเดินไปหยิบขันและผ้าเช็ดตัวมาชุบน้ำแล้วแตะเบาๆบนหน้าอีกฝ่าย


"งื้ออ เย็น~"


เธอยิ้มน้อยๆกับความงอแงที่ออกจะเกินรุ่นเลข3ไปซักหน่อยแต่ก็ยังดูน่าเอ็นดูอยู่ดี เหมือนคำจำกัดความของรุ่นพี่เธออีกคนที่เป็นหน้ากากทุเรียนเลย แบบนี้นี่เรียกว่า "ตะมุตะมิ" รึเปล่านะ


หลังจากที่เช็ดตัวพอให้หายร้อนแล้วเธอก็จัดการห่มผ้าให้อย่างดีแต่อีกฝ่ายกลับดึงตัวไว้อย่างอ้อนๆ


"อื้ออ โพนี่เค้าหิวน้าม~"


เห้อ เธอเดินไปหยิบขวดน้ำมาให้คนที่ลุกขึ้นมางอแง


"อุตส่าเนียนเข้าหาแล้วอ่ะ ยังไปจิ้นกับทุเรียนอีกง่ะ"

"หื้ม?"


เธอมองคนเมาที่หลังจากทิ้งประโยคน่าสงสัยไว้ก็หลับฟุบไปเลย ปล่อยให้เธองงกับท่าทางที่เหมือนจะบอกอะไรซักอย่างแต่ก็หลับไปซะก่อน ก่อนที่เธอจะเดินจากไป เธอมองที่คนหลับอย่างลังเล


"จะบอกว่าแปมเป็นสุภาพบุรุษพอก็ไม่ได้อีก แต่ก็เป็นผู้หญิงเป็นสุภาพบุรุษได้ที่ไหนกันล่ะเนอะ"

สาวสวยยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ก่อนจะนั่งลงบนเตียงนุ่มอีกครั้งและยื่นหน้าเข้าไปใกล้ๆคนที่หลับอยู่มากขึ้นเรื่อยๆ จนใบหน้าห่างกันอยู่ไม่ถึง10เซน

ก่อนที่ริมฝีปากเรียวจะแตะลงไปที่ริมฝีปากของอีกฝ่ายใบหน้านั้นก็หันทิศทางเปลี่ยนเป็นแอบหอมแป้มคนที่หลับไม่รู้ตัวอยู่แทนและลุกออกไปก่อนที่จะปิดประตูลงเธอแอบลอบมองไปที่คนตัวเล็กอีกครั้ง

"แปมล้อเล่นนะ รอพี่มนก่อนก็ได้  Love me please เถอะนะคะ พี่มน"
.
.
.
.
.
.

แอร๊ยยย ชั้นจะเมากาวไปถึงหนายย นี่ยังจิ้น #ชาผสมกาแฟ กับ #น้ำส้มผสมเก๊กฮวย ไม่พอยังจะมาก่อเรือบาปอี๊ก5555 ยังไงก็ขอให้ทุกคนชอบนะค้า เป็นฟิคเมาๆของเราเองนี่แหละ5555