[SF] : Midnight Magic
Rate : G
Paring : #กะทิใส่ไข่มุก (Pam X Mon)
Writer : DarkBlueKiss (Nammgern)
00.30
"โอ๊ย"
ทันทีที่ได้สติฉันก็มองไปรอบๆตัวที่ฉันอยู่ ถนนปล่าวเปลี่ยวที่ไร้ซึ่งผู้คน สายฝนที่หยดลงแล้วหยดลงเล่า จนฉันรู้สึกได้ถึงความหนาวเย็นจนต้องเอามือทั้งสองข้างมากอดตัวเองไว้ แต่เอ๊ะ
"ทำไมกัน"
มือที่ควรจะมีห้านิ้วเรียงกันมันกลับกลายเป็นอุ้งมือนุ่มๆแทน แขนที่ตอนนี้มีขนสีขาวนุ่มปกคลุมไปทั่ว ฉันหันไปมองเศษกระจกที่ตกอยู่ริมถนนจนได้รับรู้กับสิ่งที่ฉันไม่อยากเชื่อว่ามันจะเกิดขึ้น
'นี่มัน...แมว'
แล้วทำไมฉันถึงกลายเป็นแมวตัวสีขาวขนฟูแบบนี้กันนะ ฉันย้อนนึกถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นก่อนหน้า ฉัน หรือที่ทุกคนรู้จักฉันในชื่อ มน นักร้องหญิงคนเดียวของวง Room 39 ฉันจำได้ว่าเมื่อไม่กี่ชั่วโมงก่อน ฉันเล่นคอนเสิร์ตอยู่กับ พี่แว่นใหญ่ หรือมือกีต้าร์ของวง กับ ทอม นักร้องนำ แล้วฉันก็ เดินออกมาเข้าห้องน้ำหลังจากจบคอนเสิร์ต แล้วก็โดนอะไรซักอย่างฟาดหัว
"โอ๊ย! เจ็บเว่ย"
แล้วนี่มันอะไรกัน ฉันมองเสื้อผ้าตัวเองที่กองอยู่บนพื้น ก่อนจะเดินด้วยเท้า4เท้าเข้าไปดูใกล้ๆ เสียงแจ้งเตือนข้อความต่างๆนานาๆรวมถึงเสียงโทรศัพท์ที่ดังอย่างต่อเนื่องบนโทรศัพท์มือถือ
หน้าจอแตกเครื่องนั้น
'พี่มนหายไปไหน ทอมหาอยู่กับพี่แว่นเนี่ยไม่เจอเลย'
'พี่มนโอเคมั้ย'
'เป็นอะไรรึเปล่า ถ้าเห็นข้อความแล้วโทรกลับทอมด้วยนะ พี่แว่นกับทอมเป็นห่วง'
และอีกมากมายของข้อความจากทอมและพี่แว่น พึ่งรู้ว่าทอมกับพี่แว่นที่ปกติจะแกล้งฉันซะมากกว่าแต่ตอนนี้กลับเป็นห่วงฉันมากมายขนาดนี้ แต่ตอนนี้ฉันต้องหาทางกลับร่างเดิมก่อน
ฉันมองไปรอบๆอีกครั้งก็พบว่าข้างหน้ามีบ้านหลังใหญ่ที่ดูจะไม่น่ากลัวจนเกินไปอยู่ ฉันจึงพยายามวิ่งด้วยเท้าใหม่ที่ไม่ค่อยจะถนัดซักเท่าไหร่ไปที่จุดหมายปลายทางนั่น
เมื่อมาถึงก็พยายามใช้สกิลของแมวในการปีนรั้วขึ้นไปบนระเบียงของห้องไหนไม่รู้ซักห้อง ก็เจอกับคนที่ฉันอาจจะไว้ใจได้ 'แปม' หรือรุ่นน้องจากวงไกอาที่เราเจอกันครั้งแรกตอนงานคอนเสิร์ตของรายการ ทั้งๆที่เจอกันครั้งแรกแท้ๆแต่ก็สนิทกันเร็วมาก
"เมี๊ยว~"
ฉันพยายามตะกุยกระจกให้เกิดเสียงเพื่อให้อีกฝ่ายเปิดประตูมารับฉันเข้าไปหน่อย และเป็นอย่างที่คาดไว้สาวร่างสูงในชุดนอนเดินออกมาแล้วเห็นฉันในร่างแมวเหมียว
"อ้าว! มานี่มาเร็วตัวเล็ก มาจากไหนคะเนี่ย
ช่างเพอร์เฟคเกินไปรึเปล่านะ สวย หุ่นดี ร้องเพลงเพราะ แถมยังรักสัตว์อีก นี่แม่นางทำบุญมาด้วยอะไรเนี่ย โดยเฉพาะไอ้ส่วนสูงที่น่าอิจฉานั่นอีก
เธออุ้มฉันเข้ามาวางลงบนเตียงในห้องและเห็นเจ้าเหมียวอีกตัวกำลังหลับสบายอยู่ในที่นอนของมัน แต่จะว่าไป นอกจากเหล้าที่ร้าน มื้อเย็นก็ยังไม่มีอะไรเข้าปากเลยนี่ ถ้าจะขอของกินได้มั้ยเนี่ย
"เหมียว~ ม๊าวๆ~"
ฉันพยายามตะเกียกตะกายคนที่เอาผ้าขนหนูมาเช็ดตัวเปียกๆให้ฉัน หวังว่าเธอคงจะรู้นะว่าฉันจะสื่อว่าอะไร น้องแปมเข้าใจพี่หน่อยเถอะนะ
"หื้ม หิวหรอคะ มาๆเดี๋ยวไปหาไรให้นะคะ โอ๋ๆ"
เธอลูกหัวฉันอย่างอ่อนโยนก่อนจะหายไปจากห้องแป๊บนึง บอกตรงๆว่าตั้งแต่เข้ามาก็ยังไม่ลุกไปจากเตียงเลยจริงๆ จะทำยังไงดีว่ะเนี่ย หรือจะเป็นเหมือนโคนัน เห้ย ไม่เอานะเว่ย ฉันยังต้องทำงานนะเฟ้ย จะให้ร้องเพลงเสียงแมวรึไง
"มาแล้วค่าเจ้าเหมียว ขี้อ้อนจังนะเรา"
หลังจากนั้นเธอก็กลับมาพร้อมกับชามที่ใส่นมสดสีขาวไว้ จริงๆจะให้กินแค่นี้จะอิ่มจริงๆหรอ แต่ก็ช่างมันเถอะเนอะ อย่าหาว่าตะกละเลยเถอะ ก็ตอนนี้เป็นแมวเหมียวแล้วหนิ จะทำอะไรก็ได้
จะว่าไปมันก็อิ่มดีนะ และเมื่อเจ้าตัวเห็นฉันในร่างแมวดื่มนมในชามนั่นจนเกลี้ยงก็ส่งยิ้มหวานมาให้ และเก็บชามไปล้าง ในระหว่างนั้นฉันก็ลองสำรวจที่นี่ดูบ้างแล้วกัน เตียงนุ่มที่มีผ้าปูสีชมพูหวาน และของตกแต่งห้องที่เต็มไปด้วยโพนี่แบบที่เจ้าตัวชอบเลย แล้วนั่น
ฉันลงจากเตียงแล้วกระโดดปีนขึ้นไปมองสิ่งของต่างๆนานาบนโต๊ะทำงานอีกฝ่าย โน๊ตบุ๊คสีชมพูที่ดูน่ารักฟรุ้งฟริ้งเหมาะกับเจ้าตัวดีแฮะ แต่ทำไมหน้าจอถึงเป็นรูปฉันล่ะเนี่ย พอแอบกดเข้าไปดูไฟล์ๆนึงที่ดูแปลกๆชื่อว่า
'Apple of my eyes'
ถ้าจำไม่ผิดตอนอยู่เมกาเหมือนเคยได้ยินสำนวนนี้เหมือนกันนะ เอ๊ะ!?! ทำไม ถึงมีแต่รูปเราล่ะ แต่ถ้าแปลไม่ผิดจริงๆ ชื่อไฟล์มันแปลว่า 'สุดที่รัก' นี่ เดี๋ยวๆทำไมฉันต้องเขินด้วยล่ะเนี่ย
ฉันปิดโน๊ตบุ๊คนั่นไปก่อนจะเหลือบไปเห็นอะไรหลายๆอย่างที่เกี่ยวกับตัวเอง มีทั้งบอร์ดที่มีแต่รูปที่ถ่ายจากหลายๆมุม ดูแล้วเป็นมุมแอบถ่ายซะมากกว่า แล้วนั่น ดาวกระดาษพับที่ข้างในโหลมีรูปฉันด้วยนี่
แล้วนั่น ใช่กล่องดนตรีรึเปล่าหน่ะ ฉันลองเปิดกล่องสีชมพูหวานนั่นดูแล้วพบกับรูปตัวเองในแบบการ์ตูนแถมมีโมเดลตัวเราด้วยนี่ ไหนลองเปิดฟังซิ
"เธอคงยังไม่รู้ ว่ามีหนึ่งคนแอบรักเธอ
แอบดูแลแต่เธอทำอะไรเพื่อเธอเหมือนไม่ตั้งใจ
ถ้าเธอได้ฟังเพลงนี้ ก็อาจจะพอได้รู้ใจ
กับความจริงข้างในที่มันทำยังไงก็ไม่กล้าพูดออกไปสักที
ว่าใครที่อยู่ตรงนี้ รู้ยัง"
นี่น้องแปมโคฟเองเลยหรอ แล้วทำไมต้องเป็นเรา ทำไมต้องเป็นเพลงนี้ แปม...
"อ้าว เจ้าเหมียว ซนจังเนี่ยหื้ม?"
อะ เอ๊ะ ทันใดนั้นคนที่ฉันอยากถามอะไรหลายๆอย่างมากมายจริงๆ ตั้งแต่เรื่องที่มีรูปฉันอยู่ในไฟล์โน๊ตบุ๊คแถมตั้งฉันเป็นแบคกราวน์อีก ไหนจะเรื่องบอร์ดกับโหลดาวกระดาษแล้วก็...กล่องเพลงนั่นอีก
"นี่ แอบมาดูพี่มนหรอ ไม่ได้นะคนนี้พี่แปมหวงนะคะ"
เธอพูดติดขำนิดๆ 'หวง' งั้นหรอ นี่แปมหวงเราหรอ ว่าแต่ทำไมล่ะ แล้วเจ้าตัวก็ถอนหายใจเฮือกใหญ่ก่อนจะยิ้มบางๆมาให้ฉันที่เป็นแมวและหยิบเก้าอี้มานั่งโดยมีฉันที่นั่งอยู่บนโต๊ะแล้ว
"นี่เจ้าเหมียวรู้มั้ย พี่แปมเนี่ย..."
เธอยิ้มแปลกๆแถมหน้าขึ้นสีอีก ก่อนจะมองฉันอีกครั้ง แล้วหยิบกล่องแปลกๆขึ้นมาอีกกล่องนึง พอเปิดออกมาก็เห็นรูปฉันอรกกับข้อความมากมาย
"นี่เจ้าเหมียว พี่แปมรู้ว่าแมวอ่านหนังสือไม่ออก นี่ มาเดี๋ยวพี่แปมจะบอกอะไรให้ แต่ห้ามบอกพี่มนนะ"
เอ้าแปม ก็นี่เองพี่มน นี่พี่เอง พี่มนไง ว่าแต่มันหมายถึงอะไรกันนะ ชื่นชอบวงเราขนาดนั้นเลยหรอ หรือชอบผลงานเรา และเธอก็เปิดแผ่นข้อความนั้นออกมาก่อนจะเริ่มอ่านมันให้ฉันฟัง
"พี่มนคะ จริงๆแล้วมีหลายอย่างมากๆที่แปมอยากบอกพี่มนแต่พี่มนรู้ยัง ว่าแปม...ชอบพี่มนมากๆเลย ชอบแบบที่ ชอบจริงๆนะ ไม่ได้ชอบที่พี่มนเป็นพี่มน Room 39 แต่ชอบพี่มนที่เป็นพี่มนเลย"
นี่แปม...คิดแบบนี้กับเราหรอ งัเนตั้งแต่วันคอนเสิร์ตที่มาสวัสดีเราวันนั้นก็ แล้วก็เป็นเราเองที่ไปของน้องแปมถ่ายรูป ไม่คิดว่าตอนที่แปมพูดแบบสนุกสนานนั่นมันจะเป็น...การกลบเกลื่อนความรู้สึก
"จะว่าพี่มนนี่ก็เหมือนแมวเนอะเจ้าเหมียว ดูอ้อนๆน่ารักดีเนอะ แต่ก็ พี่แปมก็ไม่กล้าพูดไปอยู่ดีนั่นแหละ"
เธออุ้มฉันมาวางลงบนตักและลูบหลังอย่างอ่อนโยน นี่ฉันไม่เคยรู้เลยจริงๆหรอว่าคนๆนี้ทำเพื่อฉันโดยที่ฉันไม่รู้อะไรเลย รวมถึงพวกขนมที่ส่งมาให้ฉันต่างๆนานาที่บางทีพี่แว่นหรือทอมก็ชอบมาแย่งกินตลอด พอเห็นลายมือที่ติดส่งไปให้กับลายมือที่กล่องโฟโต้บุคก็รู้ว่า คนนี้เองหรอที่ชอบส่งขนมทำเองไปให้บ่อยๆ
"นี่พี่แปมน่าจะบ้านะเนี่ย มานั่งคุยกับแมวอย่างเจ้าเหมียวเนี่ย ก็ให้ทำไงได้ล่ะเนอะ ก็มันอึดอัดนี่"
ฉันมองเจ้าตัวแล้วก็อดไม่ได้ที่จะแสดงนิสัยแบบแมวออกมาโดยการเอาตัวถูไปถูมากับแขนของอีกฝ่าย นี่หรือฉันติดการไปแมวไปแล้วเนี่ย ไม่นะ
"อื้ม ช่างเถอะ งั้นไปนอนกับพี่แปมนะ"
อะ เอ๋ ยังไม่ทันไรเธอก็อุ้มฉันไปที่เตียงอีกครั้งแถมล้มตัวลงนอนข้างๆฉันอีก จริงๆแล้ว ถ้าฉันไม่กลับไปเป็นมนุษย์อีกล่ะ ถ้าฉันต้องกลายเป็นแมวตลอดไป หรือถ้าฉันกลับไปเป็นมนุษย์ได้ ถ้าพี่กลับไปเป็นมนุษย์ได้ พี่มีเรื่องจะบอกแปมนะ
.
.
.
.
.
6:30
ร่างเปลือยเปล่าของหญิงสาววัยขึ้นเลข3แต่ใบหน้าไม่ได้ไปตามอายุเลยกำลังหลับอยู่ข้างๆรุ่นน้องหน้าคมสวยหวานอยู่ คนตัวเล็กปรับสายตาให้พอดีกับแสงและต้องตกใจเมื่อเห็นตัวเองในสภาพนี้
'เห้ย นี่มันเกิดอะไรขึ้นว่ะเนี่ย ว่าแต่ ฉันไม่เป็นแมวแล้วนี่ เย่!! ไชโย แต่เดี๋ยว เสื้อผ้า โอ๊ยให้ตายสิ โทรศัพท์ กระเป๋าตัง ขอให้ยังอยู่ที่เดิมนะ'
แต่แล้วสายตานั้นก็ไปสะดุดเข้ากับอีกคนที่กำลังหลับสบายอยู่ข้าง เมื่อนึกถึงเรื่องที่อีกฝ่ายเป็นคนสารภาพมาแล้วก็อดที่จะหน้าขึ้นสีแถมหัวใจเต้นตุบตับไม่ได้
เธอค่อยๆแอบเปิดตู้เสื้อผ้าเพื่อหาอะไรใส่ไปพลางๆก่อน เผอิญเจอเสื้อสเวตเตอร์ตัวยาวของอีกคนมาได้เลยหยิบมาใส่ไปก่อน แต่ก่อนที่จะออกไป ดาวที่อีก1ดวงจะครบพันที่พับเสร็จทิ้งไว้บนโต๊ะนั่นก็ช่างสะดุดตาซะเหลือเกินเธอจึงแอบหยิบมันมาด้วย
เมื่ออกมานอกบ้านก็พยายามเก้ๆกังๆปีนออกมา ก็พบกับเสื้อผ้าตัวเองที่กองอยู่บนพื้นขึ้นมาพร้อมกับโทรศัพท์มือถือที่ยังมีข้อความจากทั้งพี่แว่นและทอมขึ้นค้างไว้มากมายรวมถึงมิสคอลด้วย
เธอเลือกที่จะหาห้องน้ำจากปั๊มเพื่อเข้าไปเปลี่ยนกลับเป็นชุดเมื่อคืนและหาแท็กซี่นั่งมาที่ๆเดาได้ว่าจะมีเพื่อนร่วมวงทั้ง2คนตอยเธออยู่แน่ๆ และก็เป็นไปตามคาดเมื่อมาถึงที่บ้านก็ปาเข้าไป8โมงเช้าแต่ยังเห็นทอมกับพี่แว่นนั่งหลับกันอยู่ตรงโซฟาในมือยังถือโทรศัพท์ไว้อยู่ทั้งคู่ คงไม่ต้องเดาก็รู้ว่าหลับคาโทรศัพท์ จะว่าไปเห็นแบบนี้แล้วก็น่าดีใจเหมือนกันนะที่ทั้งคู่อุตส่าห์เป็นห่วงขนาดนี้
"พี่แว่น!!! ทอม!!!"
เสียงดังจากร่างเล็กทำเอาทั้งคู่ที่หลับหัวชนกันตื่นขึ้นมาด้วยความตกใจและรีบวิ่งแจ้นเข้าไปกอดคนที่พึ่งมาเหมือนกับเป็นห่วงกลัวว่าจะเป็นอะไรไปเพราะเจ้าตัวดันเล่นหายไปทั้งคืนแบบนี้
"มน!!! หายไปไหนมาพี่กับทอมเป็นห่วงรู้ป่าว"
"นั่นสิฮะ เมื่อคืนไปไหนโทรไปก็ไม่รับสายอ่ะ!!!"
และเป็นอย่างที่คาดเดาทั้งสองคนตะโกนหน้าตาตื่นปนงอนนิดๆที่อีกฝ่ายหายตัวไปโดยไม่บอกกล่าว แต่คนหายตัวไปก็ตอบได้แค่ว่า
"ก็เหตุสุดวิสัยนิดหน่อย แต่วันนี้เนี่ย..."
"...."
"...."
"เจ๊หิวมากกกก อยากกินขนมอ่ะ5555"
และสถานการณ์ก็กลับมามีความสุขอีกครั้ง ในช่วงเที่ยงของวันนี้มั้งหมดก็เลือกที่จะไปนั่งกินขนมเล่นกันที่ Wan DD คาเฟ่หรือคาเฟ่ของทอมที่มีขนมหวานต่างๆหลากหลายมากมาย
บรรยากาศที่เต็มไปด้วยความสุขจู่ๆสาวตัวสูงโปร่งใบหน้าคมหวานก็เดินมากับชายร่างสันทัดอีกคน พร้อมกับเดินมาที่โต๊ะที่ทุกคนกำลังนั่งกินขนมกันอยู่
"อ้าวหวัดดีฮะพี่เอ๊ะ แปม"
เสียงใสของความเด็กน้อยอิศราดังขึ้นเมื่อเห็นทั้งคู่ที่เข้ามาผู้มาเยือนก็ทักทายกลับอย่างเป็นมิตรก่อนที่จะนั่งลงโดยพี่เอ๊ะ รุ่นพี่ของพวกเขานั่งลงข้างๆทอมส่วนแปมก็นั่งลงข้างๆคนตัวเล็กแต่กลับหันหน้าหนีและไม่สบตาเอาซะดื้อๆ
"แปม...พี่มีเรื่องจะคุยด้วยอ่ะ มานี่ด้วยหน่อยดิ"
เจ้าของชื่อถึงกับมึนงงเมื่อร่างเล็กหันมาบอกเธอ ไม่ใช่แค่แปมที่ไม่เข้าใจมั้งหมดที่เหลือที่นั่งอยู่ก็ดูจะงงๆกับเหตุการ์นี้เหมือนกัน เมื่อทั้งคู่เดินออกมาตรงในสวนแล้วรุ่นพี่ตัวเล็กก็ยิ้มกว้างและวางดาวกระดาษนั่นลงบนมือของอีกฝ่าย
"อะ เอ่อ พี่มนหมายถึงอะไรหรอคะ"
คนตัวสูงเอ่ยอย่างเลิกลั่กเพราะเธอจำได้ว่าตอนตื่นมาเธอหาดาวดวงนั้นแทบเป็นแทบตาย ดาวดวงสุดท้ายที่จะครบพันดวงแต่ก็หายไปก่อนแถมยังมาอยู่กับรุ่นพี่คนนี้อีก
"ขอบคุณนะ...แล้วก็"
คนตัวเล็กกว่าเขยิบเข้สไปใกล้อีกคนจนหน้าแทบจะติดกันก่อนจะกระซิบเบาๆข้างหูของอีกคนว่า
"..."
"You are also the apple of my eyes too."
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
1เดือนก่อนเหตุการณ์นี้
"พี่ทอมคะ คือแปมมีเรื่องจะปรึกษาอ่ะค่ะ"
"อ้าวมีไรอ๋อแปม"
"คือพี่มน...ชอบอะไรหรือไม่ชอบอะไรหรอคะ"
"หื้ม? นี่หรือว่า..."
"คือพี่ทอมอย่าบอกพี่มนนะคะ"
"อ๋อ ไม่บอกหรอก"
.
.
.
23:55 วันเกิดเหตุ
"เห้ยทอม พี่แว่น มนไปเข้าห้องน้ำนะ"
ชายร่างเล็กผิวขาวตัวบางเดินตามไปอย่าเงียบๆและแค่ดีดที่ปลายนิ้ว รุ่นพี่ตรงหน้าก็สลบไปก่อนที่จะดีดปลายนิ้วอีกครั้งให้มีแสงสีชมพูม่วงออกมา และทำให้คนที่สลบอยู่ค่อยๆตัวเล็กลงเรื่อยๆ และมีขนฟูออกมาจากตัว หูทั้ง2ข้างตั้งขึ้น จมูกทรงสวยหดเล็กลงและหนวดที่ออกมาจากแก้ม เขายิ้มมุมปากอีกครั้งและเมื่อเวลาที่นาฬิกาข้อมือของเขาขึ้นตรงว่า
00.00
เธอก็กลายร่างเป็นแมวตัวเล็กจิ๋วสีชาวขนฟูน่ารักไปซะแล้ว
.
.
.
"แล้วคุณล่ะ พร้อมให้พ่อมดทอมเสกรึยังฮะ"
.
.
.
.
.
.
Talk
งื้ออ ฟิคสั้นๆคู่นี้อีกแย้วว คือคู่นี้มีความตะมุตะมิบอกไม่ถูกนี่หลงเลย ก็ขอให้ชอบกันนะค้า หัวข้อสัตว์แต่ไม่รู้จะเลือกอะไร เอาเป็นแมวเหมียวแล้วกันเนอะ55555 น่ารักมุ้งมิ้งดี หวังว่าจะชอบนะค้า บ๊ะ บรัย
สนุกมากๆเลย
ตอบลบแต่งให้เยอะๆเลยนะคะ
ความคิดเห็นนี้ถูกผู้เขียนลบ
ตอบลบ